Reflectie

Terug naar het begin, naar de gastlessen van Steven ten Tije. Een wetenschappelijke kijk op de kunstbeschouwing, gekoppeld aan hedendaagse kunstenaars die zich met deze thema's bezighouden. Een mooie, beeldende, introductie van het vak. Na beeldend volgt dans. Een voor mij onbekende discipline. Met name het onderzoek van Carolien Hermans vind ik interessant. Ze vertelt over de opzet en uitwerking van haar onderzoek. Over het theoretisch kader en de praktijk. Over kinderen met autisme en hun relatie tot dans. Wat ik ook onthouden heb van dans, is het werk van Pina Bausch. Werk waar ik niets van snapte, maar welke naam ik nu regelmatig voorbij hoor komen. En, in de les van Peter, het werk van Germaine Acogny, een Senegalese vrouw die gezien wordt als grondlegger van de moderne dans in Afrika. Inspirerend. Ben ik meteen meer over gaan lezen. Dat vind ik ook wel het leukste aan dit vak. Het opdoen van nieuwe kennis over inspirerende mensen. En daar vervolgens over schrijven, waardoor, in onderwijskundige termen, de leerstof beter beklijft.
     Bij de lessen over muziek denk ik aan John Cage en Steve Reich. En aan de haperende apparatuur van de AHK, waardoor de les telkens onderbroken werd. En bij theater aan Wijktheater Stut, waar met name de artistieke kwaliteit van de voorstelling van doorslaggevend belang is. En waar ik nog altijd naar toe wil om een voorstelling te bezoeken.
     Vanaf februari was de beurt aan ons. Best spannend, lesgeven aan mede studenten. Zeker als je, net als ik, niet gewend bent om voor een klas te staan. Maar waar ik minder ervaring heb met lesgeven, zie ik dat veel mede studenten minder ervaring hebben met het samenstellen van een theoretische les op masterniveau. Maar ja, het gaat er met name om hoe je het brengt. Daar valt voor mij nog wel wat te halen, hoewel ik daar dit jaar behoorlijk op heb ingezet. En bemerk dat het steeds beter gaat.

Maar wat houdt interdisciplinaire expertise nu eigenlijk in, als ook in dit vak de verschillende disciplines afzonderlijk besproken worden. In discussies bemerk ik frustratie over dit begrip. Met name vanuit het voortgezet onderwijs, waarin de verschillende disciplines moeten samenwerken, vanuit het oogpunt van bezuinigingen, in plaats vanuit een visie op interdisciplinariteit. Althans, zo komt het op mij over. En de vraag blijft, ook na deze lessen, hoeveel je nu eigenlijk weet over andermans discipline. En hoe je deze kennis overbrengt naar leerlingen of studenten, als het toch niet helemaal jouw vak is. Een andere vraag waarover nagedacht wordt, is: hoe werk je samen met mensen uit een verschillende discipline? dit ondervinden we natuurlijk bij Henk Schut en ik vind het iedere keer opmerkelijk hoe mijn eigen beeldende achtergrond bepaalt hoe ik bepaalde dingen zie en oplos. Dit bemerk ik juist door samen te werken met mede studenten uit een andere discipline. Bijvoorbeeld met Joop, die, vanuit zijn theater achtergrond, hele andere oplossingen bedenkt. Meer 3-dimensionaal, terwijl ik vaak op het platte vlak blijf denken.
Kortom, interdisciplinariteit is en blijft een interessant begrip. Enigszins ongrijpbaar. Maar een mooie visie om vanuit te werken.

Een ander begrip dat veelvuldig werd genoemd, is interculturaliteit. Jammergenoeg heb ik hier te weinig van terug gezien in de gastlessen, althans, dat vind ik. En als we er al iets van terug zagen, was het altijd een project dat over interculturaliteit ging, maar niet echt intercultureel van aard was.
Maar gelukkig hebben we Brett Bailey:). Hoewel ook hij blank blijkt te zijn.