(Voor de organisatie MasterPeace ontwerp ik een lespakket over onderwerpen als (wereld)burgerschap, conflicthantering en culturele diversiteit. Kunst, muziek en sociale media spelen een belangrijke rol binnen de organisatie, en ook in het lespakket is er veel ruimte voor creatieve expressie en voor de rol van kunst en muziek als middel tot geweldloos verzet).
Voor dit blog bespreek ik dan ook kort de verschillende kunstenaars/muzikanten die gisteren besproken zijn en waar ik meer over te weten wil komen.
Ten eerste: Santiago Sierra.
In eerste instantie werd ik een beetje misselijk van zijn werk, en van de uitleg die aan het werk gegeven werd. Ik had het idee dat hij deze mensen gebruikte om een punt te maken. Hij betaalde werkeloze mensen, zonder geld, dertig dollar om een lijn op hun rug te tatoeren. Een klein bedrag voor een onuitwisbare lijn.
Op een website lees ik dat hij bekend staat om zijn controversiele werk (en dat is het), waarin hij de machtsrelaties wil ontmaskeren die arbeiders onzichtbaar maken binnen het kapitalisme. Hij is bekend om zijn installaties waarin gehuurde arbeidskrachten nutteloze taken uitvoeren in witte kubussen. Taken als masturberen, blonderen, een tatoeage laten zetten of een zwaar hout blok optillen. Hij duidt hiermee op issues als de armoede van immigranten, de disconnectie die een arbeidskracht ervaart tussen de handeling van het werk en het product dat dit oplevert en op het voortbestaan van structuren die onze samenleving opdeelt in verschillende klassen.
In 2000 betaalde hij een man om 15 dagen, letterlijk onzichtbaar, achter een stenen muur te verblijven!
Ramallah Underground
Ik kon maar weinig informatie vinden over Ramallah Underground, alleen een aantal filmpjes op YouTube en een korte uitleg op Wikipedia. Hun muziek wordt met name over het internet verspreid, ze hebben nog geen cd uitgebracht.
Ramallah Underground is een muzikaal collectief uit Ramallah, Palestina, opgericht vanuit het verlangen een stem te geven aan de Palestijnen in een situatie van ernstige politieke, economische en artistieke omstandigheden. Ze rappen in het Arabisch en worden gezien als de stichters van de Palestijnse hip-hop. Hun muziek is een mix van hip-hop, downtempo (muziekstijl uit de jaren 1990 met elementen uit de dance, hiphop, jazz, reggae en rock) en traditionele muziek uit het Midden-Oosten. Het nummer 'Nakba' gaat over de Palestijnse exodus van 1948 ('nakba' is het Arabische woord voor exodus), het jaar waarin de staat Israel werd gesticht.
Jeanne van Heeswijk
De projecten van Jeanne van Heeswijk kenmerken zich door sociale betrokkenheid. Haar doel is nieuwe publieke (ontmoetingsruimtes) scheppen of het daartoe vervormen van bestaande ruimtes en het stimuleren van culturele productie. Deze plekken en producten kunnen vervolgens een inspiratiebron zijn voor hedendaagse kunst.
Haar bekendste werk is De Strip (2002-2004) in Westwijk, Vlaardingen. Een voorbeeld van Community Art in Nederland. In een leegstaande winkelgalerij richtte ze een dependance in van het Boijmans van Beuningen met tentoonstellingen, een boekwinkel en een museumcafe. Het doel van het project is om wijkbewoners te betrekken bij de grote veranderingen die de wijk zal ondergaan.
Van Heeswijk moedigt de bewoners aan te participeren in het kunstproject en mee te denken over de veranderingen die gaan plaatsvinden. Kunst vormt het instrument om communicatie mogelijk te maken, hetgeen uiteindelijk kan leiden tot bewustwording van de eigen cultuur. Jeanne van Heeswijk zelf zegt dat het project geslaagd genoemd kan worden als het proces dat zij in gang heeft gezet door de bewoners zelf in stand wordt gehouden en zij zichzelf overbodig heeft gemaakt.
Jeanne van Heeswijk omschreef ingrepen als ‘Until We Meet Again’(het project waar De Strip ondervalt) ook wel als een vorm van ‘urban curating’: het maximaliseren van een open dialoog, communicatie en collectieve actie in een gemeenschap. De sleutel daartoe is volgens Van Heeswijk het scheppen van een goede infrastructuur. ‘En daarvoor moeten we continu teruggaan, steeds weer luisteren en het begrip scheppen dat publieke ruimte eigenlijk een gedeelde ruimte is, waar ieder individu toe bijdraagt.’ http://www.kunstenpubliekeruimte.nl/werk_473.html
Sooreh Hera
'Religie wil altijd controle over de sexualiteit van de mens uitoefenen, met als meest dwingende verbod het taboe op homosexualiteit. De drie grote godsdiensten zijn altijd fel gekant geweest tegen elke afwijkende vorm van sexuele beleving: binnen de islamitische wereld staat op homosexualiteit nog steeds de doodstraf', aldus Sooreh Hera.
Sooreh Hera heeft geruime tijd ondergedoken gezeten, vanwege onder andere bovenstaande foto, waarop ze de profeet Mohammed als homoseksueel verbeeld (te voorzien als je de rellen rondom de cartoons in de Deense krant Jyllands-Posten herinnert, waarop karikaturen van de profeet Mohammed werden afgebeeld. Vele moslims zijn van mening dat de profeet Mohammed niet mag worden afgebeeld).
Sooreh Hera vindt moslims hypocriet als het gaat om homoseksualiteit. In Iran word je hiervoor opgehangen, maar in andere Arabische landen is het gebruikelijk om naast je vrouw een mannelijke minnaar te hebben. Haar foto's zijn, aldus Hera, voor diegenen die zijn opgehangen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten