Wijktheater Stut

Gisteren heb ik vol interesse geluisterd naar Donna Risa, artistiek leider van Stut Theater.
Stut Theater ontwikkelt toneelstukken met en door buurtbewoners, met mensen die in een maatschappelijk kwetsbare positie verkeren en met mensen die weinig of geen toegang hebben tot of deelname aan artistieke activiteiten. Stut gebruikt de verhalen van deze mensen als uitgangspunt voor een voorstelling.
Donna Risa vertelt dat het maken van een voorstelling behoorlijk tijdrovend is. Allereerst gaat hier een periode van veldwerk aan vooraf. Ik  noem het veldwerk, omdat het overeenkomt met hoe antropologen hun informatie verzamelen voor en tijdens hun onderzoek. Tijdens dit veldwerk worden de volgende methoden gebruikt, nl participerende observatie en interviews. Een voorbeeld van participerende observatie is dat Donna, voor de voorstelling Rimpelingen (de kunst van het ouder worden), een half jaar op een koor heeft gezeten, waar ouderen Hollandse smartlappen zingen. Door haar deelname aan dit koor kreeg ze de kans om ouderen te ontmoeten, met hen te praten om zo hun verhalen te horen. De voorstelling Rimpelingen is gebaseerd op deze verhalen.
Voor een andere voorstelling, over een straat in Leidsche Rijn, ging Donna op bezoek bij gezinnen, wonende in die straat, om interviews af te nemen. Om van hen te horen hoe het nu echt is, om in deze straat te wonen; een straat die bekend staat om haar probleem gezinnen (oftewel: laatste kans gezinnen!). In deze straat ontmoet ze Ali, een Marokkaanse man, die een andere mening heeft over deze straat. 'Er wonen 64 gezinnen, waarvan 5 probleemgezinnen. Dan zijn er nog 59 gezinnen over waar geen problemen zijn'. Ali wordt een van de hoofdpersonen in de voorstelling.

De toneelspelers zijn afkomstig uit de buurt of de 'doelgroep'; zij zijn geen professionele spelers.
De een heeft meer talent dan de ander. De voorstelling wordt hier op aangepast. Degene met veel talent, en een goede kennis van de Nederlandse taal, krijgt meer tekst. Maar een ander kan misschien goed zingen of mime spelen. Van deze talenten wordt zo mogelijk gebruik gemaakt.

Stut heeft vaak de vraag gekregen of ze nu theater maken of drama therapie geven. Om duidelijk te maken dat het toch echt om theater gaat, hebben ze de verschillen tussen drama therapie en wijktheater op schrift gesteld. Een van de belangrijkste verschillen is dat Wijktheater zich richt op zowel de deelnemer als op de bezoeker. Wijktheater beoogt een kunstzinnige uiting te geven aan eigen ervaringen, teneinde herkenning op te roepen en inzicht te geven in de levens van de deelnemers. Daarnaast is er geen hulpvraag. Dramatherapie is gericht op verandering, ondersteuning of acceptatie bij de deelnemers. Er is wel een hulpvraag.

Het doel van Stut is spelen voor publiek. Het eindresultaat wordt beoordeeld op kunstzinnigheid, enthousiasme en spelvaardigheden. De artistieke waarde staat voorop.

Ik heb al vast een datum geprikt om een voorstelling van Stut te bezoeken. Namelijk de voorstelling 'Lieve Kinderen', gespeeld door dak-en thuislozen.

presentatie

Onze presentatie gaat over de theatervoorstelling DreamThinkSpeak (waar ik in een eerder blog over heb geschreven).  Deze voorstelling is interactief en vindt telkens plaats op een andere locatie. In Nederland, tijdens het Holland Festival, vond DreamThinkSpeak plaats op de Zuidas.
     Het thema van de voorstelling is, in het kort, verandering (en hoe verschillend mensen hier mee omgaan), consumentisme en duurzaamheid.
     Onze presentatie gaat plaats vinden op de Zuidas. De plek van de voorstelling en een plek waar bovengenoemde thema's op verschillende manieren toepasbaar zijn. Daarnaast hebben diverse kunstenaars (muzikanten, schilders, theatermakers) de Zuidas als onderwerp van hun werk gekozen.